{20/05/2015}
గాలి మనల్ని పిల్చినప్పుడు
చీకట్లో మిలమిలామంటో నువ్వో నేనో, సీతాకోకచిలుకలమై ఆకాశపు ఆనందంలో.
ఎందుకంటే, మరి రాత్రి అలాగే వచ్చింది మన వద్దకి
తనను తాకమనీ వినమనీ -
మనకు తోడుగా ఎర్రెర్రని పూలు -
మాట్లాడలేదు అవి ఏమీ రాత్రంతా, తలలు వొంచి తమ పరిమళాన్ని పంచే పారవశ్యంలో.
మనమే మరి, కృతజ్ఞతతో వాటి ముందు మోకరిల్లి
ప్రార్ధించీ, పుష్పించీ -
ఇక ఆ తరువాత, గూళ్ళల్లో
పక్షులు కదిలితే, రెక్కలు మొలిచి ఎగిరాం మనం: నాలోకి నువ్వూ, నీలోకి నేనూ.
మంచు అద్దుకున్న స్వప్నాలూ, గులాబీ కళ్ళ కన్నీళ్ళూ
శిధిల గృహాలూ అప్పుడు మనలో -
పేర్లని కోల్పోయి మిగిలేం చివరికి
చీకట్లో మిలమిలామంటో నువ్వో నేనో: నా అరచేతిలో నీ హృదయంతో, నీ అరచేతిలో
కొట్టుకులాడే నా ప్రాణంతో, ఓరిమితో, శాంతితో, అశాంతితో
బ్రతకాలాన్న ఒకే ఒక్క కోరికతో -
ప్రేమ? తెలియదు. ద్వేషం? తెలియదు.
పిల్లలు కసురుకున్నాంక, మనస్సు చివుక్కుమని చిన్నబోయిన తల్లి ముఖంలా
జీవితం మారినాంక, ఒక రాత్రిని తాకీ, వినీ - మొగ్గై
పూవై ముళ్ళై సువాసనై మబ్బై
వానై, మెరుపై, నిప్పై, సర్వం మరచి
క్షణాకాలమైనా అలా జ్వలించిపోయే ఆ పాప పవిత్ర తీవ్రత కాలాల కన్నా, ఇరువురికి
ఇరువురూ ఇచ్చుకునే ఒక మెరుగైన బహుమతి
అంతకన్నా ఏమున్నది?
